جیغ

  

سلام

  اسم وبلاگو عوض کردم. چون به نظرم همجنسگرایی یه کم اسم خشکی بود. از طرفدارای ادوارد مانچ هستم، تابلوی جیغش همیشه دقیقا جلوی در اتاقم، توی راهرو آویزون بوده. واسه همین اسم وبلاگو گذاشتم جیغ. این موجود بیچاره که هیچوقت از دهن کوچیکش هیچ صدایی در نمی‌آد از پنچ سالگیم بهترین دوستم شده بوده. گاهی وقتا یه ساعت جلوش می‌نشستم و نگاهش می‌کردم. توی ذهنم باهاش حرف می‌زدم.

  این شد که جیغ اولین دوست خیالیم شد و هنوزم که هنوزه با این که بزرگ شدم کلی دوست خیالی دارم. دوستای خیالی از خیلی دوستای واقعی بهترن. همیشه کنارتن و ولت نمی‌کنن. تحقیرت نمی‌کنن.

  اما دوستای خیالی برات واقعیت نمی‌سازن. 

  خوب، نه من و نه هیچ کس دیگه حالا حالاها نمی‌تونه حکومت رو مجبور کنه مارو به رسمیت بشناسه. ولی می‌تونیم کم کم جامعه رو با خودمون آشنا کنیم. به نظر من این که جامعه مارو قبول کنه خیلی بهتر از اینه که حکومت ما رو بخواد ولی مردم مارو نخوان. سعی می‌کنم مخاطبین بیشتری جذب کنم...